El poeta responde un cuestionario sobre la existencia o no de Dios

Versiones de Natalia Moreleón

El poeta en el cincuentenario

Me gusta recordar en ocasiones las frases que en otros tiempos dijeron algunos.
Por eso diré hoy que My fiftieth year had come and gone. Ya estamos cansados
de la espera del Mesías, de todas las vanas mitologías y las visiones.
Dios y hombre se han cegado hoy el uno al otro o a más tardar lo harán mañana, se romperán
con fragor todos los hilos terrenales. De la poesía no espero otra recompensa
que el rayo que me destruirá.

Ο ποιητης στο πεντηκοστο ετος

Μ` αρέσει κάπου κάπου να μνημονεύω τις φράσεις που άλλοι, άλλοτε είπαν.
Γι` αυτό θα πω σήμερα My fiftieth year had come and gone. Koυραστήκαμε πια
από την αναμονή του Μεσσία, απ` όλες τις μάταιες μυθολογίες και τα οράματα.
Θεός και άνθρωπος, αλληλοτυφλώθηκαν και σήμερα ή το αργότερο αύριο, θα σπάσουν
με πάταγο όλες οι επίγειες κλωστές. Από την ποίηση δεν περιμένω ανταμοιβή άλλη
από τον κεραυνό που θα με συντρίψει.

El poeta desde el interior del espejo roto

En la imagen de esta bella mujer desconocida que solloza
y se desnuda sola sin enterarse jamás que dentro del espejo roto
hay dos ojos enamorados que la miran siempre, yo veo la imagen
del poeta solitario que vive noche y día con sus fantasmas. Al final
se apagarán todas las luces y dormiremos con la inmensa amargura de la poesía.

Ο ποιητης μέσα απο τον σπασμeνο καθρεφτη

Στην εικόνα αυτής της άγνωστης, ωραίας γυναίκας που κλαίει με λυγμούς
και γδύνεται ολομόναχη δίχως να μάθει ποτέ ότι μέσα από τον σπασμένο καθρέφτη
υπάρχουν πάντοτε δυο ερωτευμένα μάτια που την κοιτάζουν εγώ βλέπω την εικόνα
του παντέρημου ποιητή που ζει μέρα- νύχτα με τα φαντάσματά του. Στο τέλος
όλα τα φώτα θα σβήσουν και θ` αοκοιμηθούμε με την απέραντη θλίψη της ποίησης.

El poeta ante la vana alquimia de la oración

A veces tiene uno que abandonar todo y desconfiar ante los
vientos tempestuosos de Dios, ante el milagro mismo. Confiar
solo en los reflejos, el polvo y las pálidas constelaciones del desierto.
Arrojar incluso las perlas valiosas a los cerdos. Intercambiar la poesía
con el comercio.

Ο ποιητης απεναντι στη ματαιη αλχημεια του λογου

Ενίοτε χρειάζεται να τα εγκαταλείπει όλα κανείς και να δυσπιστεί απέναντι
στους θυελλώδεις ανέμους του Θεού, απέναντι στο ίδιο το θαύμα. Να εμπιστεύεται
μόνον τους αντικατοπτρισμούς και τη σκόνη και τους χλωμούς αστερισμούς της ερήμου.
Να πετά ακόμα και τα πολύτιμα μαργαριτάρια στους χοίρους. Ν` ανταλάσσει την ποίηση
με το εμπόριο.

El poeta responde un cuestionario sobre la existencia o no de Dios

Regresábamos por la noche del cementerio. El humo nos envolvió desde las negras entrañas de la tierra.
Oh Margarita, vimos tu cabello volverse totalmente blanco en una noche.
Conozco bien la respuesta: busquen detrás de estos bosques que se incendian.

Ο ποιητης απαντα ς` ένα ερωτηματολογιο σχετικά με την υπαρξη η μη, του θεου

Επιστρέφαμε νύχτα από το κοιμητήριο. Καπνός μας τύλιξε από τα μαύρα σπλάχνα της γης.
Ω Μαργαρίτα, είδαμε τα μαλλιά σου να γίνονται μέσα σε μια νύχτα κατάλευκα.
Την απάντηση τη γνωρίζω καλά: ψάξτε πίσω απ` αυτά τα δάση που φλέγονται.

Hasta allí donde voy siguiendo los hilos de este poema

Tarde o temprano en esta tierra se dará un final.
Porque volvemos a la tierra como ángeles que se derrumban
y como conozco bien lo frágil que es la tranquilidad
de esta noche quiero escribir para ti este poema
antes de que suenen las campanas del fin de los tiempos
y el gran péndulo oscuro comience a balancearse de nuevo.
Podríamos, si quisiéramos, hacer milagros
pero es preferible, amor mío, el paso por
dentro de estos bosques que se incendian. Así aceptamos
el sufrimiento terrenal y viviremos hasta el fin, leprosos
entre los leprosos. Avanzo siguiendo el hilo
de este poema que no conduce a ninguna parte. Como
nos encontramos en esta tierra amarga en momentos previos
al fin del mundo, nada volverá a ser
como antes y sumergí la mirada en la terrible
hendidura que hay dentro de ti que únicamente veo yo.
Si volvemos a la tierra como ángeles que se derrumban
nada volverá a ser como antes y no hay ningún
sitio para refugiarnos en el momento del gran peligro.
Hoy te toco con mano de ciego en esta cama
de lágrimas, en esta tierra amarga donde lenta
o súbitamente habrá de darse un final.

Ως εκει που πηγαινω ακολουθωντας τις κλωστες αυτου του ποιηματος

Αργά ή γρήγορα σ` αυτή τη γη θα δοθεί ένα τέλος.
Επειδή επιστρέφουμε στη γη σαν άγγελοι που γκρεμίζονται
κι επειδή ξέρω καλά πόσο είναι εύθραυστη η γαλήνη
αυτής της νύχτας θέλω να γράψω για σένα αυτό το ποίημα
πριν σημάνουν οι καμπάνες του έσχατου καιρού
και το μεγάλο σκοτεινό εκκρεμές ξαναρχίσει να ταλαντεύεται.
Θα μπορούσαμε, αν το θέλαμε, να κάνουμε θαύματα
αλλά προτιμότερο είναι, αγάπη μου, το πέρασμα μέσα
απ` αυτά τα δάση που φλέγονται. Έτσι αποδεχθήκαμε
την εγκόσμια θλίψη και θα ζήσουμε ως το τέλος, λεπροί
ανάμεσα στους λεπρούς. Προχωρώ ακολουθώντας την κλωστή
αυτού του ποιήματος που δεν οδηγεί πουθενά. Επειδή
συναντηθήκαμε πάνω σ` αυτή την πικρή γη λίγο πριν
το τέλος του κόσμου, τίποτα δεν θα είναι ξανά
όπως πριν και βύθισα το βλέμμα μου στη φοβερή
εντός σου ρωγμή που μόνο εγώ βλέπω.
Επειδή επιστρέφουμε στη γη σαν άγγελοι που γκρεμίζονται
τίποτα δεν θα είναι ξανά όπως πριν και δεν υπάρχει κανένας
τόπος να καταφύγουμε τη στιγμή του μεγάλου κινδύνου.
Σήμερα σ` αγγίζω με χέρι τυφλού πάνω σ` αυτή την κλίνη
των δακρύων, πάνω σ` αυτή την πικρή γη όπου αργά
ή γρήγορα θα πρέπει να δοθεί ένα τέλος.