No.042_Odysseas Elytis

La autopsia

Así pues, se descubrió que el oro de la raíz del acebuche se había
    derramado sobre las hojas de su corazón.

Y en una de tantas ocasiones en que se desveló, cerca del
    candelabro, mientras aguardaba los amaneceres, una extraña
    lumbre le había arrancado las entrañas.

Algo más abajo de la piel, la línea cianótica del horizonte
    intensamente modulada. Y copiosos vestigios de zarco en la
    sangre.

Las voces de los pájaros, que en horas de gran soledad había
    memorizado, parecían verterse todas juntas, tanto que no creí
    viable que el cuchillo penetrase a gran profundidad.

Quizás la tendencia al Mal bastase.

Al que plantó cara –es inconcuso– en la terrible posición del inocente.
    Abiertos, orgullosos sus ojos, y todo el bosque que aún se mueve
    sobre la impoluta retina.

Nada en el cerebro, excepto una resonancia de cielo en pedazos.

Y en el seno de su oreja izquierda, solo escasa, delicada, finísima
    arena, como en las veneras. Lo cual quiere decir que anduvo
    muchas veces cerca del mar, completamente solo, con la congoja
    de la pasión y el rumor del viento.

Entre tanto, las esquirlas de fuego sobre la pubertad muestran que
    en verdad fue tajamar durante horas, cada vez que se encontraba
    con una mujer.

Tendremos frutos prematuros este año.

Η ΑΥΤΟΨΙΑ

Λοιπόν, ευρέθηκε ο χρυσός της λιόριζας νά ’χει σταλάξει στα φύλλα
    της καρδιάς του.

Κι από τις τόσες φορές όπου ξαγρύπνησε, σιμά στο κηροπήγιο,
    καρτερώντας τα χαράματα, μια πυράδα παράξενη τού ’χε αρπάξει τα
    σωθικά.

Λίγο πιο κάτω από το δέρμα, η κυανωπή γραμμή του ορίζοντα έντονα
    χρωματισμένη. Και άφθονα ίχνη γλαυκού μέσα στο αίμα.

Οι φωνές των πουλιών, πού ’χε σ’ ώρες μεγάλης μοναξιάς
    αποστηθίσει, φαίνεται να ξεχύθηκαν όλες μαζί, τόσο που δεν εστάθη
    βολετό να προχωρήσει σε μεγάλο βάθος το μαχαίρι.

Μάλλον η πρόθεση άρκεσε για το Κακό.

Που τ’ αντίκρισε–είναι φανερό–στη στάση την τρομαχτική του αθώου.
    Ανοιχτά, περήφανα τα μάτια του, κι όλο το δάσος να σαλεύει ακόμη
    πάνω στον ακηλίδωτον αμφιβληστροειδή.

Στον εγκέφαλο τίποτε, πάρεξ μια ηχώ ουρανού καταστραμμένη.

Και μονάχα στην κόγχη από τ’ αριστερό του αυτί, λίγη, λεπτή,
    ψιλούτσικη άμμο, καθώς μέσα στα όστρακα. Όπου σημαίνει ότι
    πολλές φορές είχε βαδίσει πλάι στη θάλασσα, κατάμονος, με το
    μαράζι του έρωτα και τη βοή του ανέμου.

Όσο γι’ αυτά τα ψήγματα φωτιάς πάνω στην ήβη, δείχνουν ότι στ’
    αλήθεια πήγαινε ώρες πολλές μπροστά, κάθε φορά όπου έσμιγε
    γυναίκα.

Θά ’χουμε πρώιμους καρπούς εφέτος.